Një mënyrë e re për të treguar futbollin, atë të protagonistëve. Lojtarët e futbollit, trajnerët, menaxherët gjithmonë janë në qendër të vëmendjes, por kurrë nuk kuptohet e vërteta. Ne duam t’i sjellim ata më afër tifozëve dhe të përmbysim mekanizmin e intervistave të zakonshme. Ne nuk do të jemi ata që do të pyesim, por ata do të na tregojnë një aspekt të botës në të cilën jetojnë. Një temë e lirë, mund të themi. Ata janë protagonistët e pasionit tonë për të ndarë historitë e tyre me ne. Pa filtra, pa një destinacion. Gjesti i tij i ombrellës do të mbetet i gdhendur në kujtesën e të gjithë tifozëve të “granata” dhe jo vetëm, si një simbol i pavdekshëm për atë mosnënshtrim spontan ndaj padrejtësive, që na animuan si fëmijë dhe na mungon aq shumë në futbollin e sotëm. Ky është Luca Bucci, por ai është gjithashtu një sportist me plagë në zemrën e tij dhe një baba i shqetësuar. Ai na tregon kështu.
“Kam luftuar për mbijetesë në C1, më pas luajta në Serie B, luaja për Scudetto në Serie A dhe jetova me shpresën për të fituar një Kupë Bote në vitin 1994. Kam parë dhe provuar të gjitha aspektet e shumta të rolit tim, të shokëve të dhomës së zhveshjes dhe të mjediseve të ndryshme të futbollit. Ne të gjithë shpresojmë të jetojmë vetëm momentet e bukura, por në hapësirën e një karriere ka edhe shumë momente të dhimbshme. Kështu është jeta, ne duhet ta pranojmë atë”, tha fillimisht Bucci.
“Unë kam pasur gjithmonë një lloj ndarjeje. Jeta ime private është dhe ka qenë shumë e qetë, paqësore. Unë kam qenë i martuar për njëzet e shtatë vjet, kam pasur fëmijë që kur isha ende i ri. Shpërthimet i kisha vetëm në fushë. E kam jetuar ndeshjen si një betejë, si një gladiator që shkon në arenë. Ju jeni atje me një mijë adrenalina dhe doni të mbizotëroni mbi një kundërshtar. Në çdo nivel që ju luani sport, ju nuk shkoni për të marrë pjesë, por për të fituar”, zbuloi ish-portieri italian, që më pas tregoi pse nuk u bë pjesë e Juventusit.
“Natyrisht, jeta ime private është kushtëzuar nga sporti dhe anasjelltas. Është e pashmangshme, por më kujtohet, sidomos në vitet kur isha në Torino, nuk kishte gjithmonë vetëm trëndafila dhe lule. Shokët e djalit tim e ngacmonin atë kur Torino humbiste. Ata ishin tifozë të Juventusit, të cilët në ato vite (kjo ishte epoka e Moggi) fituan shumë dhe një ditë djali im erdhi në shtëpi dhe më pyeti: “Babi, pse nuk ndryshon ekip? Pse nuk shkoni te Juventusi?”. Duke u përpjekur ta ngushëlloj, iu përgjigja: “Më mirë të ndershëm dhe humbës, sesa të pandershëm dhe fitues”.
“Djali im ishte shumë i kushtëzuar nga figura ime. Si fëmijë ai luajti futboll, edhe në shtëpi. Pastaj ai u ndal, tha se nuk i pëlqen më. Ishte një lloj vetëmbrojtjeje për të, nga frika se mos ngacmohej, nga frika e krahasimeve me mua, nga frika se mos të ishte në përputhje me pritshmëritë. Ai e rrëfeu atë vetë disa vjet më vonë. Ndjehesha fajtor për një kohë të gjatë, sepse, pavarësisht se gjithmonë e kishte inkurajuar të luante futboll, personi përgjegjës për këtë frustrim, madje edhe në mënyrë indirekte, isha unë. Për disa vite tani ai ka filluar të luajë në një nivel amator, por jo më në derë. Tani ai është sulmuesi”, deklaroi ish-portieri i Torinos. /EDS/